New show

En mijn werk word wederom geëxposeerd. Dit maal hangt het op de 'Form' beurs in Olymia in Kengsinton, London. Een beurs met moderne kunst, design, interieur en nog wat andere zaken. Enigst in zijn zoort (volgens hun eigen website).

John's birthday

Het is al een week of twee geleden, maar we hadden weer eens een reden om naar de pub te gaan voor een pint (of twee). En Doug had ook nog voor een mooie taart gezorgd (het was een dag of twee voor Valentijn)

It's been a week or two ago already, but once again we had a reason to go to the Argyl for a pint (or two). And Doug bought a lovely cake for the birthday boy (it was a day or two before Valetine)

koffie

Engeland is een thee land. Overal waar je komt schenken ze prima thee. Vaak hebben ze meerdere soorten en smaken in huis. En overal zijn waterkokers voorhanden voor goede hete verse thee.
Maar koffie is een heel ander verhaal. Van alle bedrijven waar ik heir in London gewerkt heb, toch zeker zo'n 25, had er wel één een koffieszet apparaat. Normaal schenkt men hier oploskoffie. Ja, ook aan klanten schenkt men dat. brrr.
En ook KLP heeft deze gewoonte. Ik drink dus al een jaar thee op mijn werk. Wat ze hier koffie noemen heeftweinig met het oorspronkelijke product te maken. Goed het is bruin en warm, maar het smaakt naar niets.
Dus als ik een echt tekort aan cafeïne heb koop ik een bak bij de Pret. Maar met £1.50 per kop is dat niet helemaal gratis. Dus zat ik er over te denken om een koffiezetaparaat voor op het werk te kopen. Een Senseo leek me wel wat, redeleijke kwaliteit koffie (in verglijking met de oplosprut) en makkelijk (zodat mijn collega's ook koffie voor me kunnen zetten ;-)
En nadat ik dat tegen Taco vertelde boden hij spontaan hun eigen in ongebruik geraakte aan. Hun waren doorgeschoven naar de espresso machine.
Dus sinds een week zit ik 's ochtends aan mijn bakkie Hollandse Senseo.

Mooi weer

Het leek wel lente dit weekend. Dus op zaterdag snel al mijn plannen aan de kant gegooit en de motor weer eens uit het vet gehaalt. Vlug een kleine route in de GPS in elkaar gesleuteld, noodzakelijk om de kleine weggetjes te vinden. En weg. Nouja, eerst even ontbijten, de accu bijladen en mijn laarzen ophalen bij de schoenmaker, maar dan... weg.
Eerst natuurlijk het uur om de stad uit te komen. Zelfs al zet ik hem bij bijna elk stoplicht voor aan de rij, dan nog duurt het bijna een uur om echt uit London te komen. Maar dan ben je ook ergens, of eigenlijk nergens. Kleine dorpjes, kleine weggetjes en veel mooie glooiende landschappen.
Ben nog even afgestapt om de frisse lucht in te ademen en de vogels te horen. En toen weer terug de wirwar van de stad in. Alles bij elkaar een kleine 100km gereden, maar toch bijna een halve dag weg.

Motorbeurs

Afgelopen zondag naar de plaatselijke motorbeurs geweest. De echte grote 'belangrijke' is in Birmingham, maar die had ik dit jaar helaas gemist ivm de kunst. Maar deze kon ik net in mijn schema rossen (moest op zaterdag nog werken).
Het was wt kleiner als verwacht (en wat duurder met £18 entree, tegen £15 vorig jaar hoorde ik sommige mensen klagen). Maar toen ik klaar was bleek het toch groot genoeg ik was af.
Net al te grote stand van de grote motormerken met nieuwe fietsen (Kawasaki, BMW, Ducati, Yamaha, Suzuki) en veel handelaren. uitlaten, kleding, gereedschap, T-shirts, het was er volop te vinden. Ik heb me nog bijna laten verleiden een neiuwe helm te kopen, maar besloot het toch maar niet te doen.
Een leuke dag gehad (afgezien van wat gezeur van een beveiligingspeopolte), maar volgend jaar toch maar naar Birmingham.

Taco en Hester zijn verloofd

En dat moest gevierd worden. In de 'Horse and Groom', een van mijn favoriete pubs hier in de buurt.
Voor de gelegenheid hadden T&H een karaokeset afgehuurd. Geen goed idee als je het mij vraagt (maar uiteraard deed niemand dat). Ik was er al vroeg, en langzaam druppelden de gasten binnen, waar ik er ondertussen natuurlijk al aardig wat van ken.
Het duurde nog even voor iemand de moed had om te zingen (eerst wat alcohol inname), dus eerst tijd om rustg wat te praten en eten. Want eten was er, volop. Bang®, de beste burgertent van de stad, die hier verderop op Kingslands Road zit, is daar als experiment begonnen aan het serveren van zijn weergaloos goede burgers in pubs. Een waanzinnig goed idee als je het mij vraagt (weer niemand?). En deze man maakte ook de hapjes voor dit feestje. Burgers (in vieren gedeelt, (een geheel nieuwe interpretatie van de quarter pounder), nacochips met kaas, stokbroodjes, kippedingetjes. Enorm lekker. En van alles veel (veels te veel trouwens).
Maar met de met burgers en drank gevulde magen begonnen mensen toch wel zin te krijgen in een robbertje zingen. En dat is best grappig om te zien. Voor een nummer of drie. En dan begint het langzaam door te dringen dat je gewoon staat te kijken naar mensen die niet kunnen zingen en ook niet kunnen preformen. Je hoeft je bij verreweg de meeste echt niet af te vragen waarom die kinderdroom van 'Fame' nooit is uitgekomen.
Gelukkig heb ik mezellf weten te ontrekken aan deelnemeing en viel het dus voor mij allemaal nogal mee. Maar de verloving is officieel, nu maar wachten op het huwelijksfeest.

Shadowland

Laatst naar het theater geweest. Nou ben ik zelf niet zo'n heel erge theaterfan. Ballet of musical, vind ik leuk, maar bij toneel heb ik altijd het idee dat je beter een film kunt maken. Maar goed Tello haar tante is 'blue badge guide' (een officeele London gids) n die krijgen vaak gratis kaartjes om de voorstellingen uit eerste hand te kunnen promoten. Dus vooruit dan maar, eens kijken of die gratis kaartjes hun eigenlijke prijs van £45 waard zouden zijn.
Shadowland, een op waarheid gebaseert verhaal over C. S. Lewis, de schrijver van Alice in Wonderland. In het kort, hij onmoet via een briefwisseling een Amerikaanse, eigenlijk zijn ze beiden verliefd op elkaar. Maar ze draaien jaren rondjes om elkaar heen. We spreken Victoriaane tijd hier, Engelse stijfheid uit die tijd geeft weinig ruimte voor gevoelens. Ze trouwen zelfs, maar alleen 'technisch' voor haar verblijfs vergunning. Maar uiteindelijk geeft hij, vooral voor zichzelf, toe verliefd te zijn (zij is het allang). Maar dan blijkt ze kanker te hebben, terminaal. Na een operatie volgt een door de medische wereld onverwachte opleving van een jaar of drie, en wachtend op het einde hebben ze een mooie tijd met elkaar. Waarna ze uiteindleijk overlijdt.
De titel 'shadowlands' verwijst naar het behoorlijk gelovige karakter van C.S. Lewis. We leven op aarde is slecht een shaduwland, het gaat om het leven daarna. Maar zijn zware beproevingen doen zijn geloof wankelen.
En ondanks mijn laten we zeggen niet enorme voorkeur voor toneel, was dit schitterend. Zeer indrukwekkend, ik kan niet anders zeggen. Nou hadden we met Charles Dance ook niet een van de minste acteurs te pallen (heb ik me laten vertellen).
Helaas geen gratis kaartjes meer, maar dit was zeker de moeite waard.

Het grote Simon en ma

Wegens het exposeren van mijn werk op de London Art Fair hadden mijn moeder en broer besloten om naar London te komen om het met eigen ogen te kunnen aanschouwen.
Helaas had ik tijdens de opening gezien dat de gallery mijn werk niet aan de muur had hangen. Maar de reis was al geboekt, en een weekendje London is natuurlijk altijd gezellig, kunst of niet.
Maar op woensdag kreeg ik een telefoontje van Simon uit Brussel, ma zag alles dubbel (en had nog geen druppel op). Wat te doen. Na wat overleg met Astrid en de huisarts werd besloten door naar London te reizzen. Iedereen verwachte dat het een TIA was, en daar is op zich weinig aan te verhelpen. Dus de reis werd dapper doorgezet.
En om 6 uur ontmoeten we elkaar op St Pancras station. Mijn moeder voorzien van een praten ooglapje. Voor de gelegenheid maar een taxi naar huis gegaan. En na een portje en wat kaas en toast naar de Wetherspoon gegaan voor bier&burgers.
Donderdag moest ik natuurijk weer werken, maar eerst even langs de huisarts met ma (en Simon natuurlijk). Toch maar even checken dat oog. Maar ook mijn erg aardige huisarts kon niets acuuts vinden. Wat meer bloedverdunners en maar doorgaan met vakantie vieren dus. Waarna ik naar mijn werk kon en ma en Simon de stad onveilig gingen maken. 's Avonds ontmoeten we elkaar weer in Café Rouge naast de St Pauls Cathedral. Waarna we een pizza bij de pizzaexpress hebben gegeten.
Vrijdag was het bezoek op het werk dag. Mijn moeder en broer kwamen even kijken hoe ik bij KLP in de kelder werk. En 's avonds zijn we gaan eten op Brick Lane, Curry dus.
En zaterdag was de dag der dagen. Tijd voor een bezoek aan de London Art Fair. Ik had op advies van Femke gebak voor de gallerie meegenomen. Dus 's ochtends een beetje bijtijds opgestaan en naar Holborn gefietst voor een goeie patteserie. Daarna (zeg maar gerust royaal daarna) ontbeten en gedrieën naar de London Art Fair gegaan.
En toen ik het gebak ging afleveren hing, tot mijn grote verassing, mijn Cancan aan de muur. En twee mensen hadden hem gereserveerd (dat kan met een editie van 5).
Een stuk vrolijker gingen we de rest van de beurs bekijken. Onderbroken door de noodzakelijke lunch waren we zo tegen sluitingstijd (7 uur) klaar met het bekijken van al het werk.
Daarna terug naar de gallery stand om een print op te pikken. En daar was ondertussen een print van Cancan verkocht! Wederom een succesvolle beurs dus.
Waarna wij huiswaart keerden om in een hip, maar niet heel erg geweldig tentje te gaan eten. Ach, soms zit het mee, soms zit het tegen.
En zondag was het alweer vertrek dag voor het Hollandse gezelschap. Op naar St Pancras dus. Daar nog even een koffie in de champagne bar genuttigd (tsja, als succesvol kunstenaar kan je natuurlijk niet meer tussen de plebs zitten). En daarna zat het hooggeeerd bezoek aan de London Art Fair er weer op. Wachten op de volgende overtocht maar weer.