Nou, het weekend Ardennen zit er weer op. Het was even sturen, maar het was de moeite waard. Toch elk jaar weer leuk even door al die bochten scheuren, eeeh, ik bedoel van de mooie natuur genieten.
Vrijadg en dagje vrij genomen, en om tien uur vertrokken richting Chunnel. Ik had al een keer gekeken waar die was, en met de nieuwe GPS was het helemaal geen probleem meer.
Keurig op tijd bij de trein, en daar gaat het allemaal zoals het hoort. Kopje koffie en een broodje gekocht (voor onderweg), en aan boord. Trein in, motor op de standaard, en een minuut of 10 later gaat die weg. Motor schommelt onderweg een beetje, maar voor de rest merk je nauwelijks dat je rijdt, best relaxed.
En dan rij je in Franrijk er weer uit, GPS aan met de thuis gemaakt route, en gassen maar. Eerste 77 mile snelweg, de rest binnendoor. Was iets verder dan ik dacht (alles bi elkaar 420km), maar wel een mooie rit, en zelfs mooi weer.
Was om 7 uur bij het huisje waar de Lange man en Carolien al waren. Dus meteen maar aan het bier en de diepvries maaltijden.
Het rijden op de GPS ging erg goed. Je rijd wel eens verkeerd. Zekeer in kleine dorpjes. Maar het blijft verbazend dat je in eeen dorpje, 300km van huis rijd, en dat je GPS een plaatje van de komende rotonde laat zien, en welke afslag je moet hebben. Dat soort details lukt niet met een gewone kaart. Nadeel is weer dat hij op stukken met veel afslagen de gehele tijd ingezzoomd staat. Je hebt op een gegeven moment dus echt geen idee meer waar je rijd. Je let niet op borden (je GPS is de kaart tenslotte) en op je GPS zie je alleen de volgende kilometer. En aangezien die ook steeds de te volgen weg boven in beeld houd (onafhankelijk van het Noorden) heb je het gevoel dat je steeds rechtdoor rijdt. Als je GPS dus iets niet aangeeft, of je mist een afslagm heb je ook werkelijk geen idee waar je dan heenmoet.
Maar gelukkig red diezelfde GPS je dan ook weer, door gewooon een nieuwe route naar je bestemming te berekeken.
Het is allemaal even wennen, en zeker neit vlekkeloos, maar een stuk makkelijker als zo'n lange rit met een kaaart navigeren op de motor.
De volgende dag, zaterdag, gingen we rijden. Helaas was onze lange man, en tourguide de thuis gemaakte route vergeten. Maar niet getreurd, in de Ardennen is het niet heel erg moeilijk om mooie wegen te vinden, zeker niet als je er al 10 keer geweest bent.
Dus maar rjden, en met een beetje hulp vcan de GPS en een beetje van Carolien ging het heel aardig. Onderweg werd het weer steeds beter, tot we zo stom waren op een terras te gaan zitten, toen begon het natuurlijk te regenen.
Dus toen maar weer naar huis gereden, we hadden er toch al weer een 150km slingers opzitten.
Thuis naar de plaatselijke taverne gewandelt (hoewel dat bijna zwemmen was, wat een bui) en daar gegeten en gedronken. Toen thuis nog een borrel, en weer naar bed.
Want de volgende dag moest ik weer vroeg op. De terugreis moest aanvaard worden. Lange man en Carolien waren ook op, en de lange man deed weer de catering (en dat kan je wel aan 'm overlaten) verse broodjes dus.
En toen weer op de brommer. R+C hadden nog een dag te gaan, dus die zwaaiden me uit. En ik weer achter de GPS aan naar de trein.
Een andere route dan de heenweg. Echt erg mooi weer dit keer. Eerst nog even verdwaalt in ons dorp van drie straten (GPS hè), maar daarna strak naar de tunnel. Onderweg nog wat getankt (benzine voor de brommer, koffie voor mij). En véél eerder dan verwacht bij de tunnel. Ten eerste omdat de automatische routes van de GPS inderdaad de kortste/snelte zijn. Maar ook omdat ik mijn eindpunt op de overkant van het kanaal had gezet. Ik dacht dus dat ik veel verder moest en reed dus nogal door.
Maar geen probleem. Ik mocht twee tereinen eerder mee.
Dus netjes weer binnen een half uur de tunnel in. Daarna nog even aan het gas hangen aan de verkeerde kant van de weg, en ik was weer in het oude vertrouwde London. Met een goeie duizend kilometer meer op de teller stond ik weer waar ik vrijdag vertrokken was: home sweet home.
